Het was opvallend rustig vrijdagavond in Jazzpodium de Tor. Zelfs de voorste rij en de achterste twee rijen stoelen bleven onbezet en dat was beslist onverdiend. Op de bühne stond namelijk een ijzersterk kwartet muziek te maken van een hoog gehalte. Het gros van de composities was afkomstig van zangeres en pianiste Ineke Vandoorn en gitarist Marc van Vugt, waarbij de zangeres meest voor de tekst zorgde en de gitarist de muziek invulde.
Vandoorn liet een uiterst wendbare stem met een groot bereik horen en van scatten was zij zeker niet vies. Van Vugt leverde mooi avontuurlijk gitaarspel en gebruikte daarbij regelmatig bijzondere geluidseffecten. Slagwerker, zeg maar rustig: percussionist Michael Vatcher speelde bijzonder uitdagend en Paul Berner completeerde de sound met een mooi sonoor zoemend (contra)basgeluid.
Bij haar geheel eigen compositie, getiteld Holysloot (vernoemd naar een piepklein Nederlands polderdorpje) nam Ineke Vandoorn voor het eerst plaats achter de vleugel. Eerlijk gezegd was ik meer onder de indruk van haar zang dan haar pianospel, dat ik zou willen omschrijven als: functioneel, maar niet wereldschokkend. Niet uitsluitend eigen composities werden gespeeld, want voor de tweede maal in twee weken klonk Egberto Gismonti’s Lôro, met onvervalste Braziliaanse schwung. In dit nummer was er plek ingeruimd voor een prachtige bas- en drumsolo. Een andere standard was What are you doing the rest of your life? van Michel Legrand, dat een zeer sensuele benadering kreeg dank zij het zwoele stemgeluid van de zangeres.
Flauw om een toegift aan te kondigen, terwijl het laatste nummer nog niet is ingezet, maar deze loog er dan ook niet om: Horace Silvers Peace kende een adembenemende interpretatie, nog eens versterkt door de hallucinerende werking van de zingende glazen van Michael Vatcher. Zelden bleef een toegift zo lang nazinderen.
