Vrijdag 16 mei Jazzpodium De Tor: een avond gewijd aan de presentatie van de LP (langspeelplaat) van Sebastian Altekamp (piano) en Ruud Ouwehand (contrabas). De plaat bevat een registratie van een Tor-concert van twee jaar terug. Acht stukken daarop, alle Ouwehand-composities. Deze avond werd een aantal daarvan ten gehore gebracht, aangevuld met wat opmerkelijk ander werk, waarover zo meer.
Eigenlijk had de avond wat weg van een uit de kluiten gewassen familiefeest. De zaalopstelling was ‘over dwars’ zodat het publiek meer om het podium heen zat. Dat heeft op zich al wat intiems. Je kan elkaar zo ook wat beter gadeslaan. Veel reguliere bezoekers, goed voor wat extra joligheid. Zeker ook aangewakkerd door de onderhoudende aankondigingen van de bassist en de interactie die hij bij het publiek uitlokte.
Te beginnen met een door allen te zingen toonladder: do-re-mi op en af, ondersteund door piano en bas. Het eerste echte stuk was ook het eerste nummer van de LP, ‘Blow your horn’. Die horn moest je er maar bij denken want het bleef een avond van piano en bas. Daar had men het mee te doen, zou je denken. Maar het derde stuk, de toonladder meegerekend, was wel heel apart en misschien wel een hoogtepuntje: een door de muzikanten a capella uitgevoerde ‘Homework Blues’. Niet van de LP, het was één van Ouwehands eerste composities, geen rechttoe rechtaan melodietje maar een verrassend bebop-achtig werkje vol grapjes, kunstig unisoon gezongen en aangevuld met wat stamp en klapwerk. Leuk, de avond kon nauwelijks meer stuk. Hilarisch heet dat in meer eigentijdse bewoording.
Bijzonder was de keuze voor twee eeuwen oude liederen, voor de pauze ‘Merck toch hoe sterck’ en in de tweede helft ‘Nun ruhen alle Wälder’, die beide evenmin op de plaat voorkomen. Ze nu weer eens horend best sterke melodieën met daarop mooie improvisaties. Hier had wat strijkstokwerk niet misstaan, maar dat bewaarde Ouwehand voor het nummer ‘Waltz no 1’.
Ook verrassend was na de pauze een gastoptreden van zanger Marijn Ouwehand. Allereerst nam hij de zaal nog eens mee in het oefenen van de toonladder. Altijd nuttig. Daarna een uitvoering van La Waltz 2,3 waarop de zanger een tekst had geschreven. Ook weer zo’n leuk uitstapje. Nog zo’n opsteker, dan weer piano en bas samen – ook van de plaat – was ‘The Mailman’, een vrolijk liedje over een fluitende postbode, aldus de hoestekst. Zo hielden de mannen de stemming er uitstekend in.
Nog even over die LP. Wat moet je ermee als in het beste geval je draaitafel al jaren uitgespeeld op zolder ligt en menigeen zijn muzikale behoeften alleen nog maar gestreamd vervult. Geen nood, de muziek zal ook via streamingsdiensten worden aangeboden. Tsja, modern times. Maar voor wie zich de plaat toch aanschafte blijft er de mooi uitgevoerde hoes (coverontwerp Diana Huijts) met uitgebreide informatie en zelfs een fors uitgevallen boekwerkje op 33 toerenformaat met de bladmuziek van de Ouwehand composities. Die noten zijn trouwens wel zeer ruimhartig ge-layout: geschikt voor kindertjes en evenzeer voor ouderen, zelfs zonder leesbril. Op het door Ouwehand aangevoerde selling point dat het boekwerk op de lessenaar van de piano indruk zal maken, valt gelet op die knoepert groot afgedrukte partijen nog wel wat af te dingen. “Och, wie is hier begonnen piano te spelen?”. Maar dat is flauw, de LP is een heel mooi en compleet uitgevoerd product geworden. Waaruit ook is te zien hoezeer de gehele familie Ouwehand, waaronder Miriam (aanjager), Bas (opnameleider), Marijn en andere intimi bij dit bijna twee jaar vergende project betrokken waren.
We moeten toch nog maar eens naar zolder en kijken of die ouwe spullen het nog doen. Gelet op wat er deze avond aan mooie en blije muziek te luisteren viel, lijkt dat zeer de moeite waard.
