Wat eerst? De kritische noot of het goede nieuws? Eerst die noot maar kraken, dan kunnen we tenminste zonnig eindigen.
Net zoals vorig jaar is er na afloop van het ‘gewone’ Tor-seizoen een soort van toegift onder de titel “Summertime in de Tor”. Mij is het onduidelijk in wat voor andere programmering we dan terecht zijn gekomen. Varia, van wat men in dat ‘gewone’ seizoen niet kwijt kon, of zo? Of plaats voor regionaal aanstormend talent? Als bezoeker is de vrijdagavond voor mij een avondje Tor, dat wil zeggen live jazz in dat sfeervolle lokaal aan de Walstraat. Waarom moet dat seizoen eind april al afgelopen zijn? En heeft wat daarna komt een ander label? Om nieuw publiek te interesseren, wordt wel gezegd. Hoe dat in marketingtermen moet werken is mij niet duidelijk. Maar jammer vind ik het wel. Want zoals nu de inspanningen van de organisatoren worden geafficheerd resulteert dat in een beeld van een soort “Tor-Light”, terwijl ik als bezoeker uitzie naar een volwaardige voorstelling. En dat blijken die Summertime-avonden trouwens ook net zo zeer te zijn. Ook de variëteit is een schot in de roos. Dat mag je dan best met een beetje meer trots in het alom gewaardeerde programmablad, op de website en waar niet meer, uitdragen. De vrijdagavonden zijn Tor-avonden, tot zomervakantie aanbreekt, pas dan is het even rust. Intussen onverminderd hulde aan Marc van Wessel en zijn collega’s, voor die ‘gewoon’ leuke vrijdagavonden die zij in de maanden mei en juni neerzetten.
Dan over naar de voorstelling van 10 juni.
Op het programma stond Jazzkoor Enschede, onder leiding van Mathilde van de Veen (tevens piano) en deze avond verder ondersteund door Joris Bolhaar (bas) en Dirk Ornée (drums).Vorig jaar februari begon Mathilde ermee. Een koor van nu 7 dames en 5 heren. Al een keer eerder in De Tor, maar intussen klinkt het een stuk steviger en zetten ze met elkaar (daar heb je het weer) een zeer luisterwaardige en afwisselende voorstelling neer. Deze in de jazz niet zo alledaagse configuratie zette direct de toon en de sfeer met een stel opgewekte swingers. Met adequaat begeleidingswerk van de bassist en de drummer.
De eerste helft werd afgesloten met drie onbegeleide stukken: Words, When I fall in love en het vrolijke Lulu’s back in town.
In die a capella stukken komen de kwaliteiten van het koor, vooral op het gebied van voicing (5 stemmig aldus de dirigente), timing en dynamiek goed over de bühne. Zo leuk om ook eens naar zo’n bezetting te luisteren!
Na de pauze de draad weer vrolijk opgepakt met onder andere een prima Blue Skies. Ballads zijn een riskante aangelegenheid voor zo’n koor, de luisteraar heeft immers alle tijd om goed te horen wat er allemaal gebeurt. ‘Round Midnight was nog wat broos (ook aangekondigd als the first time), My Funny Valentine – met een arrangement van Joris Bolhaar – kwam een stuk steviger uit de verf. De zanggroep werd toen trouwens ook aangevuld met zang van de bassist en de drummer. Topstuk was voor mij de Silje Nergaard compositie Be still my heart.
Mathilde pakte helemaal haar moment met een schitterend mooi uitgewerkt intro op piano. Met het invallen van het koor ontstond een tweeluik muziekstuk dat voor mij deze zomeravond in de Tor alleen al de moeite waard maakte. Mooi, Mathilde!
Zo’n avond met een niet echt gebruikelijke bezetting – op zich al meerwaarde – is ook leuk om te aanschouwen. Twaalf blije gezichten die heel zichtbaar plezier hadden in hun optreden. Het valt me op dat dit bij big bands vaak zo anders is: zit je aan te kijken tegen een stel verveelde gezichten. Zoiets help niet echt er een leuke voorstelling van te maken. Of met enig cynisme: juist wel. Treffende voorbeelden in dit verband zijn te zien op sommige filmpjes van de Duke Ellington band. Als ze even niets te doen hebben, dan zitten die kanjers er toch een partij verveeld bij! Het oog wil ook wat, en dat was deze avond in elk geval ook dik voor mekaar.
Kortom: een vrolijke jazzavond met een hoop energie en verrassende momentjes. Wellicht mogen we ze volgend jaar weer eens horen.
Tot slot: nog twee Vrijdag Jazzavonden in de Tor te gaan. Voordat we echt de zomer induiken. Pak die kansen!