Je moet het maar voor elkaar krijgen! Eerder op de vrijdag zegde Static Sound wegens ziekte af en krijg dan nog maar eens een vervangende band op de been. Het lukte Kasper Rietkerk, die bijna een jaar geleden nog de bühne deelde met o.a. Joris Bolhaar, met een paar telefoontjes om het schier onmogelijke mogelijk te maken. En daar stond ineens Das Sound Kollektiv. De link met Duitsland is ver te zoeken, maar het wemelt al van de Engelse namen in de jazzwereld, dus waarom niet eens op z’n “Pruus”, zouden we in dit deel van het land zeggen.
De naam dekte de lading overigens zeer goed, want er stond hier echt een collectief te spelen, mannen die qua leeftijd weliswaar nog niet zo heel erg gepokt en gemazeld kunnen zijn -enkele leden gaan zelfs nog deze maand ‘pas’ afstuderen- waren goed aan elkaar gewaagd en het geheel klonk echt zeer gerijpt.
Van Kasper Rietkerk weten we, zeker sinds het al eerder gememoreerde concert van juni 2017, dat hij prima altsax kan spelen. Hij weet ook nog snedig zijn stukken aan te kondigen.
Chiel van Rijn hoort overduidelijk bij het zeldzame gedeelte van de bassisten die niet hypomotorisch zijn: hij stond te headbangen en te dansen dat het een lieve lust was. Heel opmerkelijk was het dat hij zijn solo’s in bijna het (hogere) register van een gitaar speelde. Bas Gankema wisselde telkens tussen de Tor-vleugel en zijn elektronische toestinstrumenten en had menig boeiend muzikaal verhaal te vertellen.
Voeg daar nog eens een geïnspireerde en inspirerende drummer als Hugo Hinkel aan toe en het is duidelijk: het geheel is weer eens meer dan de som der delen, dus met recht een Kollektiv.
Rest nog te zeggen dat de meeste composities zelf geschreven waren en terug te vinden zijn op de in maart jl. uitgebrachte cd/ EP Bork. Hierop valt geen enkele Duitstalige titel te vinden, wel veel Engels, zoals we op deze avond hoorden, als: Sophisticated Journey, Wide open en de leuke woordspeling Rest in pieces.