Vanaf Pennies from Heaven als opener en tot en met Parkers’ Mood als toegift elf min of meer bekende standards uitgevoerd door een bekwaam viertal dat dit eerste twintiger jaren Friday Torconcert de afwezigheid van de aangekondigde pianist Lex Jaspers had te compenseren. Jaspers was nog te ziek om naar Enschede te komen en zo traden naast de met hem gecontracteerde gitarist Vincent Koning en bassist Frans van Geest ter vervanging deze 10de januari pianist Bob Wijnen en saxofonist Sjoerd Dijkhuizen aan.

Allen vertrouwde gezichten op dit podium, aldus Tor-voorman Willem Habers en ter illustratie somde hij aantal concerten uit een verder verleden op. Niet zonder trots verwees hij daarbij naar www.jazzkroniekdetor.nl, de website die alle concerten, de desbetreffende muzikanten en de gespeelde nummers bijhoudt. Een best unieke registratie, welke jazzclub kan bogen op zo’n uitgebreide geschiedschrijving? Wat een getuigschrift voor de Tor!

Gellekink: “…..ik?”

De man die dat sinds jaar en dag bijhoudt is Ab Gellekink, die innemende kerel, altijd te vinden op de eerste kruk aan de bar. Niet zo zeer om zich daar aan consumpties te goed te doen, maar om in zijn rustige hoekje alle relevante feiten van de avond vast te leggen. Elke vrijdagavond weer. Vaak kan hij de gespeelde nummers uit het blote hoofd noteren, soms moet hij bij de muzikanten toch nog even navraag doen. Zo is een lexicon van jewelste ontstaan, tegelijk het harde bewijs van bijna een halve eeuw livejazz in Enschede. Vanwege zijn werk ontving Gellekink deze eerste avond van het jaar uit handen van Willem Habers de Zilveren Tor. Bravo Ab, zeer welverdiend!

Terug naar de muziek. Een gelegenheidskwartet dus, in allerijl die ochtend nog bijeen gebeld. Vier man in plaats van het beoogde trio met piano, gitaar en bas. Gelet op hun staat van dienst stond de inbreng van pianist Wijnen en saxofonist Dijkhuizen ook garant voor een prima voorstelling en het zou hun aandeel te kort doen door ze slechts weg te zetten als vervangers. Het zou nu gewoon een andersoortig concert worden. En zo ging het veeltallige publiek er ook maar voor zitten.

Toch altijd even wennen, zo’n drumloos bebopklupje. Aan swing ontbrak het zeker niet. De jazzhistorie telt daar ook vele overtuigende voorbeelden van, denk aan het jaren ‘50 trio van Oscar Peterson, met Herb Ellis op gitaar. Vincent Koning kon ook zo’n strakke, stuwende, beat neerleggen met lekker veel overgangsakkoordjes, vaak op elke tel bijna een andere greep. Maar veel meer dan in het aangehaalde voorbeeld had hij op solistisch gebied ook het nodige te vertellen. De afwisselend al dan niet met plectrum gespeelde passages gaven een gevarieerde klankkleur. Onvermijdelijke Wes Montgomery-associaties ook, maar hoe erg is dat?!

In a sentimental mood

Over Sjoerd Dijkhuizen kunnen we kort zijn: vakman met outstanding techniek. Mooi groot geluid waarmee hij tijdens zijn spel voortdurend refereert aan de grote bebop tenoristen. Je hoort Hank Mobley, een beetje Ben Webster, soms een vleugje vroege Coltrane-sound, en in de verte ook best wat Stan Getz. Maar los van die verschillende voorbeelden, hoor je als rode lijn de sporen van zijn leermeester Ferdinand Povel. Och, met dat alles kom je de avond heus goed door.
Voor Bob Wijnen was dit concert in De Tor nog een heel gedoe. De pianist had zijn repetities moeten onderbreken en was vanuit Den Haag naar Enschede gekomen om, terug via Den Haag zijn Hammandorgel ophalend, de zaterdagochtend aansluitend om 09:00 uur alweer in Hilversum te spelen. Ook Wijnen wist goed van wanten, aan zijn interactie met de saxofonist hoorde je dat die twee bepaald niet voor het eerst met elkaar speelden. Elegante pianist, en met zijn solo mooi op dreef in Embraceable You.
Ja, en dan Frans van Geest, weer zo’n goede bassist op bezoek. Hoort ongetwijfeld tot de top van Nederland. Droeg met zijn spel stevig bij aan het swinggehalte en nam in elk stuk wel een solo voor zijn rekening. Dat brengt zo’n gelegenheidsklupje ook wel mee, iedereen krijgt de beurt, op stukken die verder niet zo gek veel gezamenlijke voorbereiding behoeven. Op het nummer Avenue na misschien. De unisoni tussen sax en gitaar kwamen er best uit! Dat zullen ze tevoren toch wel hebben moeten doornemen, zou je veronderstellen.

Anders dan geprogrammeerd stond en hopelijk houden we het concert met Jaspers nog tegoed. Die recente CD van hem willen we toch ook wel live gehoord en gezien hebben. Maar de kop is eraf, een mooi nieuw jazzjaar is begonnen.