Wereldse zesstemmigheid
Door omstandigheden zijn er geen posters verspreid met het programma van de Tor voor de maand januari 2016. Desondanks mocht dit jazzpodium zich verheugen op een volle bak tijdens het nieuwjaarsconcert, vorige week, maar ook deze vrijdag leverde een goedgevulde zaal op.
Geprogrammeerd stond ook niet de eerste de beste: het gerenommeerde saxofoonkwartet Artvark, dat zich dit seizoen laat vergezellen door de van oorsprong uit Kameroen afkomstige zangeres Ntjam Rosie. Het concert, getiteld Homelands, begon heel ingetogen met het vijftal in zittende positie, met het stuk In between the homelands. Daarna pakte Rosie de beatring en ventileerde een vleugje heimwee in Cameroon, tu me manque (Kameroen, ik mis je). Ook bediende de zangeres zich meermalen op subtiele wijze van een gitaar.
Alle stukken in dit concert waren geschreven door de leden van Artvark en het saxofoonspel stond als een huis. In Greetings to Idris waren de vier heren zelfs alleen aan het spelen. Naast dit vijftal was er nog sprake van een zesde ‘stem’: de live tekenaar Sven Meijers, die ambachtelijk tekenen koppelde aan moderne computertechnieken. Naast een lust voor het oor was dit een lust voor het oog.
De veelzijdigheid was niet alleen terug te vinden in een brede schakering van het muzikale idioom, maar ook in de talen: Engels, Frans en Bulu (een inheemse taal). Ook het wisselen van positie van de instrumentalisten leverde een heel levendig bühnebeeld op. Daarnaast swingde het regelmatig onbedaarlijk, zoals Afrikaanse muziek dat bij uitstek kan. Een van de hoogtepunten vond ik de ‘levende sopraansax’ Ntjam Rosie in Sunday’s best: zo werd het latente gemis van dit instrument weggewuifd, immers de bezetting bestond uit twee altsaxen, een tenor- en een bariton-. Heel spannend was ook het gebruik van sampling in een stuk als For your own good en de introductie van tuinslangen in Mountains, duidelijke voorbeelden van de vindingrijkheid van Artvark.
